Przejdź do zawartości

Ulica Mińska w Warszawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ulica Mińska w Warszawie
Kamionek
Ilustracja
Ulica Mińska przy ul. Gocławskiej
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Przebieg
0m ul. Grochowska
190m ul. Kamionkowska, ul. Bliska
380m ul. Głucha
580m ul. Gocławska
705m ul. Rybna
755m ul. Wawerska
815m ul. Chodakowska
920m ul. Stanisławowska
955m ul. Owsiana
1110m ul. Terespolska
1380m ul. Podskarbińska,
ul. W. Chrzanowskiego ↓
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Mińska w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Mińska w Warszawie”
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Mińska w Warszawie”
Ziemia52°14′52,0″N 21°03′24,0″E/52,247778 21,056667

Ulica Mińska – ulica na osiedlu Kamionek w dzielnicy Praga-Południe w Warszawie.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W XIX w. była to droga rozdzielająca pola Skaryszewa[1]. Wzdłuż ulicy stały wówczas domy z ogrodami. W latach 1891–1892 pod nr. 15 wzniesiono kamienicę Tymoteusza i Julii Borensztedtów[2]. Była to pierwsza wielokondygnacyjna kamienica czynszowa przy tej ulicy[2].

W 1899 pod nr. 25 powstała fabryka Towarzystwa Akcyjnego Lnianej i Jutowej Manufaktury[3]. W 1914 zatrudniała ok. 600 pracowników[3]. Po 1918 na jej miejscu powstały Zakłady Amunicyjne „Pocisk”[4].

Na początku lat 50. XX wieku teren zniszczonych zakładów „Pocisk” przejęła Warszawska Fabryka Motocykli. Były w niej produkowane motocykle WFM oraz skuter Osa. W 1965 roku produkcję przeniesiono do Szczecina, a budynki WFM zostały przejęte przez Państwowe Zakłady Optyczne.

W 1950 pod nr. 65 uruchomiono Drukarnię im. Rewolucji Październikowej, jeden z największych zakładów poligraficznych w Polsce[5]. Po 1989 nazwę zmieniono na Drukarnię Naukowo-Techniczną.

Pod nr. 69 działały zakłady naprawcze obrabiarek Ponar-Remo. Zostały zlikwidowane w latach 90. XX wieku.

W 1990 przy wjeździe bramnym na posesję nr 25 odsłonięto głaz upamiętniający Józefa Piłsudskiego, który m.in. po powrocie do Polski w listopadzie 1918 odwiedził mieszkającą w znajdującym się tam budynku (już nieistniejącym) Aleksandrę Szczerbińską i ich córkę Wandę[6].

Od 2010 na terenie dawnej Warszawskiej Fabryki Motocykli o powierzchni ponad 7 ha zaczęto realizować projekt nowego kompleksu Soho Factory[7]. W 2012 w jednym ze znajdujących się tam pofabrycznych budynków otwarto Muzeum Neonów.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 494. ISBN 83-01-08836-2.
  2. a b Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 11. Miechowska–Myśliwiecka. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2005, s. 68. ISBN 83-88372-30-0.
  3. a b Witold Pruss: Rozwój przemysłu warszawskiego 1864–1914. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1977, s. 220.
  4. Michał Krasucki, Warszawskie dziedzictwo postindustrialne, Warszawa: Fundacja Hereditas, 2011, s. 88, ISBN 978-83-931723-5-1 [dostęp 2024-01-16].
  5. Jerzy Kasprzycki: Warszawa-Praga. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, s. 21.
  6. Feliks Waśkiewicz: Okruchy historii... Miejsca pamięci Pragi Południe. Warszawa: Towarzystwo Przyjaciół Warszawy Oddział Grochów, 2008, s. 56. ISBN 83-911202-0-7.
  7. Grzegorz Mika. Nowe życie starej Pragi. „Skarpa Warszawska”, s. 17, marzec 2019.